Nöbetçi Eczaneler
Bandırma’da, acımasız sanayileşme ve çarpık kentleşmenin getirdiği büyük bir göç dalgasıyla her geçen gün yaşam zorlaşıyor. Bir yandan çevresel sıkıntıların getirdiği aşırı kirlilikle birlikte gelen sağlık sorunları, yürünemeyen caddeler ve kaldırımlar; diğer yandan birbirlerine saygısı olmayan, yeşil-kırmızı ışık tanımayan yayalar ve sürücüler… Yediklerini, içtiklerini, ağızlarından çıkanları, sigara izmaritlerini, çekirdek kabuklarını yerlere atan insanlar… En önemlisi de yaşadıkları kentin insanına sahip çıkamayan bir şehir oldu Bandırma.
Tamam, anladık. “Bandırma’nın değerlerinden, insanından bana ne; ben işime gücüme, yoluma bakarım. Ölen ölür, kalan sağlar bize yeter. Bandırma sahipsizse sahipsiz, bize ne?” diyebilirsiniz. İyi, güzel de; değerlerimize sahip çıkamıyoruz. En azından delimize, garibanımıza sahip çıkalım.
Tabii ki bu görev önce Bandırma’yı yönetenlere, sonra da bizlere düşüyor. Bakın, Bandırma’nın bir Paşamescit Mahallesi ve o mahallenin çocuğu olan Sarımsak Nedim diye bir kardeşimiz var. Çarşı esnafının ve birçok insanımızın yakından tanıdığı, yarım akıllı, ayakta durmaya ve yaşamaya çalışan bir kardeşimiz… Annesi sağ iken otopark kapısında mendil satarak en azından bu kardeşimize sahip çıkıyordu. Ancak annesi geçtiğimiz aylarda vefat etti ve Sarımsak Nedim ortada kaldı. Ne kaldığı ne de yattığı yer belli… Gece gündüz sokaklarda, üst baş perişan, saç sakal karışmış. En önemlisi de ilaçlarını alamadığından saldırgan olmaya, çoluk çocuğa, insanlara korku vermeye başladı.
Bana sorarsanız bu kardeşimizin acilen işlemlerinin yapılıp İstanbul ya da Manisa’da tedavi olması ve normal yaşamına dönmesi gerekiyor. Bu görev de kentin yöneticilerine düşüyor. Bir insan garibandır, kimsesizdir; ama önce bir canlı ve insandır. Maalesef, değerlerimize sahip çıkamadığımız gibi delimize de sahip çıkamıyoruz.
İşte biz böyle bir şehirde yaşıyoruz.
Serhat Ozar